Orzech włoski (Juglans regia) – jest to dosyć duże drzewo, uważane za jedno z najważniejszych uprawianych drzew owocowych, ze względu na jego różnorodne zastosowania (w przemyśle spożywczym, drzewnym, ale także jako roślina ozdobna). Jego pień jest mocny, kora gładka, szara i tworzy rozgałęzioną koronę z silnymi gałęziami. Liście z kolei są duże, eliptyczne z równym brzegiem, a owocem jest kulisty pestkowiec, bogaty w oleje, popularnie nazywany orzechem włoskim. Orzechy włoskie zawierają duże ilości wapnia i magnezu. Oprócz tych substancji orzechy zawierają również tłuszcze, substancje białkowe, węglowodany, minerały, witaminy (A, B, C, P).

Specyfika uprawy i owocowania

System korzeniowy rozwija się w zależności od właściwości gleby, ale większa część masy korzeni znajduje się na głębokości 20-60 cm. Wzrost korzeni jest ciągły, lecz z różną intensywnością w zależności od okresu wzrostu wegetatywnego. Część nadziemna rozwija się powoli przez pierwsze 2-3 lata po posadzeniu.

Po pierwszych latach wzrost nasila się, a drzewa osiągają wysokość 20 metrów.

Orzech włoski wychodzi ze stanu uśpienia po osiągnięciu średniej temperatury 9°C. Tworzy dwa rodzaje kwiatów: żeńskie i męskie, które mogą kwitnąć jednocześnie lub w różnych odstępach czasu. Aby zapewnić dobre owocowanie, w sadzie sadzi się 3-4 różne odmiany kwitnące w tym samym czasie. Owocują one po 5-8 latach od posadzenia, a maksymalne plony uzyskuje się po 10 latach od posadzenia. Drzewo owocuje przez okres od 30 do 100 lat, co czyni je jednym z najdłużej żyjących gatunków owoców.

WYMAGANIA KLIMATYCZNE I GLEBOWE

Orzech włoski jest gatunkiem ciepłolubnym. W okresie spoczynku dojrzałe drzewa wytrzymują temperatury do -20°C, a na kwiaty i pędy niekorzystnie wpływają temperatury poniżej -2°C. Nadmierne letnie temperatury są również szkodliwe dla orzechów włoskich, więc aby uniknąć poparzeń, drzewa orzechowe powinny być sadzone na zboczach skierowanych na północ. Dobrze rośnie na obszarach, gdzie rocznie spada 600-700 mm opadów.

W przypadku braku wody drzewa mają małe przyrosty, tworzą niewielką liczbę pąków, a owocowanie jest słabe. Orzech włoski jest wrażliwy na stagnację wody w glebie. Wykorzystuje wszystkie rodzaje gleb, ale najwyższe plony uzyskuje się na przepuszczalnych, żyznych glebach o lekkiej teksturze. W warunkach nawadniania może być sadzony na piaskach.

UPRAWA

Przygotowanie gleby

Ziemia, na której będzie zakładany sad orzecha włoskiego musi być zabezpieczona przed późnymi przymrozkami wiosennymi, ale także tymi jesiennymi. Prace związane z przygotowaniem gleby są podobne jak w przypadku innych gatunków. Jeśli plantacja zakładana jest na gruncie, który wcześniej był wykorzystywany jako sad, grunt powinien być przygotowywany 3-4 lata wcześniej. Aby przywrócić strukturę gleby, ziemia może być uprawiana wieloletnimi trawami, roślinami strączkowymi lub zbożami. Jeśli działka jest silnie zachwaszczona lub była uprawiana trawami wieloletnimi, można zastosować herbicydy.

Zaleca się spulchnienie gleby, aby korzenie mogły łatwo rosnąć. Wszystkie ciała obce w glebie należy zebrać i usunąć z działki, po czym ziemia musi być dobrze wyrównana. W celu precyzyjnego sadzenia ziemię można pikietować. Operacja ta polega na zaznaczeniu pozycji sadzenia drzewa.

Sadzenie

Drzewo orzecha włoskiego jest wrażliwe na przesadzanie, dlatego zaleca się stosowanie 2-3-letnich sadzonek (najlepiej toleruje przeszczep). Najlepszą porą na sadzenie jest jesień, ponieważ w tym okresie sadzonki są uśpione i łatwo przystosowują się do warunków panujących w sadzie.

Do następnej wiosny rany na korzeniach zostaną zagojone, a drzewo zacznie dobrze rosnąć. Na małych obszarach drzewa orzecha włoskiego można sadzić wczesną wiosną. Sadzonki należy pozyskiwać wyłącznie z autoryzowanych szkółek lub sadów. Zalecany jest następujący schemat sadzenia: 10 metrów między rzędami i 8 metrów między drzewami na rząd.

Przycinanie korzeni

Przed sadzeniem korzenie muszą być przycinane. Ma to na celu usunięcie uszkodzonych obszarów i utrzymanie zdrowego systemu korzeniowego. Nekrotyczne korzenie należy całkowicie usuwać, a zdrowe skracać o 7-8 cm. Operacja ta ma na celu utrzymanie zdrowego systemu korzeniowego.

Po przycięciu korzenie powinny być moczone. Moczenie oznacza umieszczenie korzeni w mieszaninie żółtej ziemi, świeżego obornika i wody, która powinna mieć kremową konsystencję. Rolą warstwy błota jest zapewnienie wyższej wilgotności wokół systemu korzeniowego. Jeśli sadzonki były transportowane na duże odległości, przed namoczeniem umieszcza się je w misce z wodą na 2 godziny. Operacja ta ma na celu nawodnienie korzeni.

Właściwe sadzenie

Ten etap rozpoczyna się od wykopania dołu. Jeśli ziemia nie była uprawiana, dół powinien być możliwie jak największy i być wykopany 2-3 miesiące wcześniej. Zalecane są następujące wymiary: 100 x 100 x 80 cm. Jeśli ziemia została odpowiednio uprawiona, dół należy wykopać 1-2 dni wcześniej lub nawet tego samego dnia (aby nie stracić wody z gleby). W takim przypadku dół będzie miał następujące wymiary: 60 x 60 x 60 cm.

U podstawy dołu wprowadza się mieszaninę żyznej gleby usuniętej z górnej części dołu i dobrze rozłożonego obornika. Sadzonkę należy włożyć do dołu w taki sposób, aby korzenie znajdowały się na żyznej warstwie u podstawy. Podczas sadzenia korzenie muszą być w bliskim kontakcie z glebą. Głębokość sadzenia oblicza się tak, aby punkt szczepienia znajdował się 3-4 cm nad ziemią i był skierowany na północ. Po posadzeniu obok sadzonki umieszcza się kołek, aby ją podeprzeć, a glebę należy dobrze nawodnić.

Wokół drzewka można umieścić warstwę ściółki. Ściółkowanie utrzymuje dobry stan fitosanitarny, zapobiega rozwojowi chwastów, zatrzymuje wodę w glebie i zmniejsza liczbę prac konserwacyjnych. Drzewko można przykryć materiałami chroniącymi przed gryzoniami lub ogrodzić sad.

PRACE PIELĘGNACYJNE

Wiosną ziemia powinna być przekopywana i utrzymywana w czystości, a warstwę ściółki wokół drzew należy odświeżać. Jednak najważniejszymi pracami pielęgnacyjnymi jest przycinanie drzew. Rolą tego zabiegu jest formowanie korony drzewa i utrzymanie równowagi między wzrostem wegetatywnym a owocowaniem.

Przycinanie drzew orzecha włoskiego odbywa się w sezonie wegetacyjnym (latem). Nie zaleca się przycinania w okresie spoczynku, ponieważ drzewo goi się bardzo powoli. Pierwszej wiosny po posadzeniu drzewo skraca się do wysokości 70 cm. Latem należy podciąć wierzchołki pędów (wyciąć niewielką część wierzchołka). W pierwszym roku nie stosuje się dalszego przycinania.

W drugim roku, wiosną, wszystkie pędy powinny być usuwane. Należy pozostawić tylko główny pęd przedłużający trzon. Inne pędy wyrastają z głównej łodygi. Latem końcówki tych pędów są podcinane (odcinana jest niewielka część końcówki).

W trzecim roku, wiosną, drzewo osiąga wysokość 180-200 cm. Następnie skraca się do wysokości 150 cm. Latem usuwa się wszystkie pędy do wysokości 100 cm. W górnej części (100-150 cm) należy pozostawić 3-4 pędy umieszczone równomiernie na głównej osi.

Przycinanie pielęgnacyjne

Po tym, jak drzewo wyda owoce, należy zastosować cięcia pielęgnacyjne. Usuwamy konkurujące gałęzie, chciwe pędy, przerośnięte gałęzie oraz gałęzie, które zachodzą na siebie i uniemożliwiają przenikanie światła. Starzejące się gałęzie należy również przyciąć, aby stymulować pojawienie się nowych gałęzi owocujących. W przypadku starych drzew, pod koniec okresu owocowania, przycinanie musi być konkretne. Rany większe niż 4-5 cm pokrywa się mastyksem.

Do czasu owocowania ziemia w sadzie musi być utrzymywana w czystości lub uprawiana roślinami pastewnymi. Rośliny uprawne nie powinny konkurować z drzewami o wodę i pożywienie. Gdy plantacja osiągnie dojrzałość, ziemia może być uprawiana roślinami na zielony nawóz (Lolium Perene). Trawę powinno się wielokrotnie kosić i używać jej jako ściółki. Jednak najbardziej praktycznym rozwiązaniem jest stosowanie herbicydów (po 3 latach od zasadzenia).

Nawożenie

Nawożenie jest niezbędne dla młodych sadów, aby stymulować wzrost wegetatywny. Nawozy podawane doglebowo stosuje się miejscowo, pod koronę. Gdy rośliny zaczną owocować, należy zastosować 300-400 kg złożonego nawozu/ha, w trzech etapach (wczesną wiosną, po zawiązaniu owoców i jesienią).

Nawadnianie

Nawadnianie jest niezbędne na obszarach z niedoborem opadów i na młodych plantacjach. W przypadku młodych nasadzeń należy zastosować 2-3 podlewania z normą 300 metrów sześciennych/ha. Jeśli plantacja jest dojrzała, należy zastosować 3 nawadniania z normami 600 metrów sześciennych/ha. Nawadnianie może odbywać się za pomocą drenażu bruzdowego lub kropelkowego. Unikaj nawadniania zraszającego, aby ograniczyć choroby liści.

Zwalczanie szkodników i chorób

Drzewo orzecha włoskiego może być dotknięte kilkoma chorobami, z których najbardziej szkodliwe są zaraza bakteryjna i antraknoza. Mogą one zagrozić zbiorom, a w przypadku silnych ataków mogą zniszczyć cały sad.

Przeprowadzanie zabiegów fitosanitarnych zgodnie z określonym harmonogramem może znacznie ograniczyć występowanie chorób i szkodników. Aby zniszczyć ogniska infekcji w sadzie, zabiegi stosuje się podczas spoczynku wegetacyjnego (zimą). Zabiegi najlepiej stosować w oknach zimowych, gdy temperatura jest wyższa niż 5 stopni Celsjusza.

W przypadku chorób pierwszy zabieg (po opadnięciu liści) wykonuje się produktami na bazie miedzi. Drugie opryskiwanie produktami na bazie miedzi odbywa się wiosną, w momencie pękania pąków. Roztwór powinien być rozpylany na całej powierzchni drzew, od podstawy gleby do gałęzi. Zabiegi te stosuje się w dni bez opadów, przy temperaturach powyżej 6-7 ° C, aby roztwór nie zamarzł na roślinach.

7-10 dni po zastosowaniu zabiegów miedziowych można zastosować olej ogrodniczy, który działa przeciwko szkodnikom, które mogą zimować w korze drzew.

Zbiór

Zbiory rozpoczyna się późną jesienią, gdy orzechy zaczynają spadać z drzewa. Owoce dojrzewają stopniowo, co wymaga zbioru w 2-3 etapach. Operacja ta polega na zbieraniu opadłych owoców z ziemi. Zbiór można przyspieszyć, potrząsając drzewami.

Jeśli orzechy zostały zebrane razem z zieloną łupiną, można je łatwo usunąć, jeśli owoce zostaną umieszczone w zimnej wodzie na 2-3 godziny. Aby usunąć cały rdzeń z orzecha włoskiego, zanurza się go na godzinę w gorącej wodzie.